Մեր թաղը գեղին ետ ինկած թևերեն մեկն է։ Ան փաթթված պզտիկ բլուրի մը երկու թևերը։ Մայր փողոցեն փրթած տուներու այս ծուռումուռ վերելքը, իրարու կռթնած պատերուն թանձր պաշտպանությանը տակ ունի իր նկարագիրը, մասնահատուկ իր գիծերուն մեջ։ Թաղը զուրկ չէ բոլոր այն տարրերեն, որոնք գեղին ամբողջությունը կը շինեն։ Ունի իր հարուստը, իր խելացին, իր պառավներուն և ծերերուն, կույրերուն և անկարներուն պաշտոնական կույտը։ Ունի իր տոնական հաճույքներուն հանրատեղին։
Ունի իր հոտերը, կենդանիները, ձեթհանը, աղբյուրը։ Մեր տունին առջև կա մեծ ալանկը, ուր անցան անդրանիկ մանկության և անոր հետևող առջի պատանությանս ձմեռները, բոլոր այն խաղերով, որոնք առավոտեն կը սկսին, օրհասակի հացովը կ՚ընդհատին։ Գմբեթով փուռին տակ կը հանգչի հին կաղնիին պատմական կոճը, ուր սերունդներ կարգով իրենց տեղերն են ունեցեր։ Հաճի Պաղտրկը ունի ատկե դուրս իր ձեռակերտ կոճն ալ, քիչ մը ավելի բաց, ավելի ետ դուռին մոտիկ։ Հոն կը նստի ան ամեն իրիկուն արևմուտքեն քիչ մը ետքը։
Թաղին հարուստն է։ Մարդ մըն է ան, որ ամէն գեղ գալուս չփոխուելու հանելուկը ցույց կու տա ինծի։ Չճերմկող քիչ մազեր գտակին երկու ծայրերեն միշտ դուրս կրնային։ Արևեն եփած, մասնավոր փայլ առած երեսներուն վրա գիծերը շատ քիչ են։ Միշտ կռնակն է, ամառ ու ձմեռ առանց թևի ապա մը, որ կը գոցե իր մեջքին կեսը։
Մեր թաղը գյուղի հետևի թևերից մեկն է: Այն փաթաթված է երկու թևերի փոքրիկ բլուրը: Մայր փողոցում, փրթած տների այս ծուռումուռ վերելքը, իրար վրա կռթնած պատերի թանձր պաշտպանության տակ ունի իր նկարագիրը, մասնահատուկ իր գծերի մեջ: Թաղը զուրկ չէ բոլոր այն տարիներին, որոնք գյուղի ամբողջությունն էին շինել: Ունի իր հարուստին, իր խելացիին, իր պառավներին ու ծերունիներին, կույրերին: Ունի իր տոնական հաճույքների հանրատեղին: Ունի իր հոտերին, կենդանիներին, ձեթհանին, աղբյուրը: Մեր տան առջև մի մեծ հրապարակ կա, որտեղ անցան առաջին մանկության և առաջին պատանեկությանս ձմեռները, բոլոր այն խաղերով, որոնք առավոտյան էին սկսվում: Փռի գմբեթի տակ հանգչում է հին կաղնիի պատմական կոճը, որտեղ սերունդները իրենց կարգով իրենց տեղերն են ունեցել: Հաճ Պաղտրկը ունի իր ձեռակերտ կոճը, մի քիչ ավելի բաց, դռանն ավելի մոտիկ: Նա նստում էր ամեն երեկո արևմուտքի ետևը:
Թաղը հարուստ է: Մարդը նա է, որ ամեն գյուղ գալուց, հանելուկը չփոխելով ՝ ցույց է տալիս ինձ: Չճերմակող քիչ մազերի երկու ծայրերը միշտ դուրս էին գալիս: Արևից եփված, մասնավոր փայլ առած, երեսների վրա գծերի շատ քիչ են: Միշտ մեջքն է, որ ամառ ու ձմեռ առանց թևի, որ կհարվածե մեջքի կեսը: